Noordkop Trailrun

Gisteren zijn we naar Den Helder gegaan voor de Noordkop Trailrun. Silvia ging hier meedoen aan de 16 km, terwijl ik ben gestart bij de 22 km.
De eerste 8 km gingen door het park bij De Helderse Vallei waarna de route vervolgd werd door de Donkere Duinen en over het strand.

Na de regen van vrijdag was het wel duidelijk dat er veel plassen op het pad zouden kunnen liggen. En dat hebben we geweten ook. Mijn nieuwe trailschoenen heb ik welgeteld 5 meter droog en schoon kunnen houden. De eerste 8 km door het park was een grote modderpoel. Het parcours slingerde door het park en zowat elk paadje hebben we gezien. Dit stuk leek daardoor meer op een cross dan op een trail, het is maar de vraag waar je de grens legt.
De eerste kilometer loop ik nog wel in een kopgroep maar daarna is het ieder voor zich. Een loper gaat er al snel vandoor en ik volg op gepaste afstand. Hij is duidelijk wat meer bedreven in de slingerpaadjes. Toch loop ik regelmatig het gaatje weer eenvoudig dicht. Zo komen we na 8 km met z’n tweeën langs start/finish waarna we de Donkere Duinen in mogen.

In de Donkere Duinen kom ik er achter dat mijn medeloper een Amerikaan is die bij vrienden logeert. Om even te trainen loopt hij mee met deze trail. Leuk om zo eens kennis te maken.
Richting Huisduinen loop ik toch langzaam bij hem weg maar als we een paardenpad in gaan komt hij me weer snel voorbij. Hier mis ik op dit moment wel wat kracht, hopelijk gaat het volgende week bij de Duinentrail in Schoorl, beter. Richting het strand kan ik uiteindelijk het gaatje toch weer dicht lopen.

En dan het strand. Dit is 3,5 km rechtdoor tegen de wind in. En makkelijk is het strand deze dag niet. Buiten dat we een harde tegenwind hebben met wat lichte regen zitten er ook veel zachte stukken tussen. Het is constant zoeken naar een goed te belopen stukje. En denk je dat eindelijk gevonden te hebben, dan moet je opzij springen omdat er een golf wat verder het strand op rolt.
Wel loop ik hier bij de Amerikaan weg. Later zegt hij tegen mij dat het leek alsof ik opsteeg. Voor mijn gevoel ging het niet echt hard maar blijkbaar hard genoeg om weg te kunnen lopen.

Ik ben wel blij als ik het strand mag verlaten. Het is even een lastige klim omhoog maar daarna mag ik lekker met de wind in de rug terug richting de Donkere Duinen.
Het eerste deel gaat over een slingerend schelpenpad. Als ik echter het fietspad over steek worden we een paardenpad op gestuurd. Wat een slopend pad is dit. Wetende dat ik eerder al op het paardenpad makkelijk ingehaald werd verwacht ik nu ook dat die Amerikaan weer langs komt. Het gaatje heb ik op het strand toch wel groot genoeg weten te maken want ik heb hem niet meer gezien.
Wel heb ik even de hoop dat ik een stukje op adem kan komen. Maar de pijltjes wijzen nog steeds rechtdoor over het paardenpad. Volgens mijn gps zouden we nog een lusje moeten lopen. Later hoor ik dat ze dit vergeten zijn uit te zetten. En zo moet ik dus door over het mulle paardenpad.

Gelukkig komt er ook een eind aan en mag ik de Donkere Duinen weer in. Het beste is er wel vanaf en hier kan ik toch wel even op adem komen.
De laatste kilometers gaan slingerend over de smalle paadjes door het bos waar ook nog een paar leuke klimmetjes zijn gevonden.
Uiteindelijk ben ik na bijna 21 km in 1.37u als eerste weer terug bij start/finish en krijg ik als beloning een perenijsje. Dit verwacht je niet in de herfst maar smaakt prima.
Het was een leuke kleinschalige trail waarbij ik ook nog de nodige tegenstand had. Lekker om zo weer eens te kunnen racen.