Vooral afdalen…↘︎

Heuvelland Marathon 2024

Met een start bij het Drielandenpunt in Vaals en een finish in Maastricht krijg je een route die vooral heuvelaf gaat. Andersom is het dus juist heuvelop. Maar als je een dag later aan je benen voelt merk je dat heuvelaf toch ook best belastend is. Dat is iets wat ik nu juist wilde trainen, en dan het liefst ook op paden met de nodige stenen er op. Voor de Vipava Ultra Trail in april is het namelijk toch wel handig weer wat gevoel te krijgen met steenachtige ondergronden. Bij ons in het westen van het land kom ik momenteel niet verder dan zand en veel water.
De Heuvelland Marathon is overigens geen trail en ook geen wegwedstrijd. Ongeveer 80% van het parcours is onverhard. Toch zijn het over het algemeen brede paden en wordt ook niet elk heuveltje aangevallen. Deze marathon valt dan ook onder de noemer natuurmarathons.

Al vrij na de start bij het Drielandenpunt gaat het heuvelaf. 50 m omlaag, gevolgd door 40 m omhoog. Er zitten, zeker in de eerste helft, nog genoeg stukken in om te klimmen. Wat er dus in resulteert dat er nog meer gedaald mag worden. Uiteindelijk blijk ik aan de finish ruim 500 m te hebben geklommen en bijna 800 m te zijn gedaald.
In de eerste afdaling zit ik er direct al lekker in. Het gaat prima vandaag en de stenen op het pad remmen mij niet af. Ik merk toch dat ik er steeds beter aan gewend raak. Het blijft natuurlijk wel opletten waar je je voeten blijft neerzetten maar op de vlakkere paden heb ik nu wel meer tijd om van de mooie omgeving te genieten.
In de bossen liggen er ook nog een aantal stukken met modder. Gelukkig niet zo diep als in de duinen. Een bijkomend voordeel van het Heuvelland is wel dat het meeste water naar beneden is gestroomd. Toch ligt er nog genoeg modder om later in de wedstrijd duidelijk het verschil te zien tussen de marathonlopers en de deelnemers aan de halve marathon en estafettes.

Hoewel er regen is voorspeld blijft het toch vooral zonnig. Dit is iets waar ik niet op heb gerekend. In het frisse windje langs de Belgische grens is mijn thermoshirtje nog lekker. Als ik later een aantal klimmen krijg in de luwte en in het zonnetje voelt het alsof ik gekookt wordt. Gelukkig heb ik nog wel mijn racevest om en in een klim zo rond de 20e kilometer besluit ik mijn thermoshirtje hier toch in te stoppen. Een dun shirtje is nu voldoende en in de klim verlies ik ook de minste tijd.
Het gaat nog steeds lekker als ik halverwege door kom in 1.29u. Zelf had ik gegokt op een eindtijd rond de 3.15u maar dit is een beduidend sneller tempo en het zwaarste deel heb ik al gehad. In de tweede helft is het vooral afdalen. De vaart blijft er lekker in zitten, al begin ik na de 30 km wel te merken dat ik in het begin nogal enthousiast geweest ben. Op de vlakke stukken waar we tegenwind hebben krijg ik voor mijn gevoel mijn benen toch moeilijk vooruit. Soepel blijven lopen is dan het belangrijkste. De afdalingen waar ik door kan blijven rollen komen toch nog regelmatig terug waardoor ik niet helemaal vast loop.
En dan ben ik toch voor mijn gevoel al snel bij Maastricht. Een tijd onder de drie uur is nu echt wel mogelijk. De laatste kilometers probeer ik dan toch nog te versnellen. Dit lukt mij aardig en ik kom in 2.55.33u over de finish waarmee ik de 5e plaats behaald heb.
Dit geeft mij een erg goed gevoel. Ik heb goed door kunnen lopen, waarbij ik ook in de afdalingen niet te veel heb hoeven remmen. Nu even herstellen en dan over twee weken weer naar het zuiden van Limburg, ditmaal voor de Caubergtrail.