Trail Marathon Wales

Als het niet gaat zoals het moet gaan, dan moet het maar gaan zoals het gaat. Dat is wat bij mij opkomt als ik het zwaar begin te krijgen in het begin van de de tweede helft.
Ik doe op dat moment namelijk mee aan de Trail Marathon Wales. Normaal gesproken is deze afstand niet het probleem maar een vakantie en aansluitend een valpartij zorgen er voor dat ik de laatste weken maar erg weinig heb kunnen lopen. Een temperatuur van boven de 25 graden helpt natuurlijk ook niet mee.

Op zaterdagochtend sta ik dan ook met de nodige twijfels aan de start in Coed-Y-Brenin in het Snowdonia National Park in Wales. De hele week heb ik nog behoorlijk last van mijn knie gehad door die valpartij. Met de wetenschap dat ik halverwege ook uit kan stappen en dan bij de finishers van de halve marathon wordt opgenomen maakt het besluit makkelijker om toch te starten.
Ondanks de twijfels start ik toch bijna vooraan. Er was in de nieuwsbrief gewaarschuwd dat we al snel op een smal bospad zouden komen. Dan wil ik natuurlijk wel lekker door kunnen lopen. Uiteindelijk bleek dit bospad zeker niet smal en elkaar passeren was hier geen probleem. Aangezien deze trail ook onderdeel is van de Golden Trail Series wordt er uiteraard hard gestart en zijn de eerste lopers binnen een mum van tijd uit het zicht verdwenen.
Na de eerste klim komen we op een breed bospad waar ik aan kan sluiten bij een paar andere lopers. Het is wel een beetje jammer dat bij deze trail een groot deel van de route over brede en snelle grindpaden door het bos gaat. Uiteraard zijn er ook wel een aantal leuke klimmen en afdalingen op smalle paden, maar echt hoog over de heuvels gaat het nergens. En daar had ik wel een beetje op gehoopt als je de heuvels daar om je heen ziet.

Zo gaat het dus behoorlijk vlot tot de eerste verzorgingspost op 6 mijl. Ik stop hier even om mijn waterzak van lucht te ontdoen (beginnersfoutje…) en neem mezelf voor het hiervandaan toch iets rustiger te gaan doen. Het tempo ligt aardig hoog en de temperatuur begint ook aardig op te lopen. En met de weinig trainingen is dat geen goede combinatie.
Toch blijft het lekker gaan en kan ik ook in de technischere afdalingen goed met de andere lopers meekomen. Dat is in eerdere jaren wel eens anders geweest.
Deze afdalingen staan trouwens aangegeven met een bord “Gofal” wat in het Welsh betekent dat je voorzichtig moet zijn, gelukkig staat de engelse vertaling “Care” er ook onder.

Aan het einde van de eerste lus krijgen we een klim die de “Sting in the tail” wordt genoemd. Voor de halve zal dat wel zo zijn, wij mogen hierna nog een halve.
In het begin van deze steile klim is ook de “Cheer Zone” ingericht. Het oorverdovende geluid van het publiek met de koeienbellen maakt dat ik hier toch even een stuk hardlopend omhoog ga. Daarna wordt het toch echt te steil en zet ik het om in wandelen.

Bij het halve marathon-punt moet ik een besluit nemen of ik nog door ga of dat ik ga stoppen. Aangezien ik, wonderbaarlijk genoeg, helemaal niets gevoeld heb van mijn knie besluit ik dat een tweede helft er ook nog wel in zit. Na even een korte stop bij de verzorgingspost ga ik de weg onderdoor voor de westelijke lus.
Hier begint ook direct de lange klim naar het hoogste punt van deze wedstrijd. En wat voor een, er lijkt geen eind aan te komen. Waarschijnlijk ook omdat het brede pad hier vol in de zon ligt en er geen zuchtje wind te voelen is. Hier voelt het alsof ik gekookt wordt en moet ik omhoog ook regelmatig wandelen. Ik heb het op dit moment ook even heel erg zwaar.
Ondertussen zie ik voor mij al twee lopers hun nummer afdoen en omkeren. Je zou kunnen denken om dat ook te doen. Echter bedenk ik mij dat als ik door ga ik deze twee lopers gewoon achter mij heb gehouden. Wie weet hoeveel anderen dit nog gaan doen.

Gelukkig heeft de organisatie besloten om na iedere drie mijl een verzorgingspost neer te zetten. Die bij 16 mijl (13 was de halve marathon) komt voor mij als geroepen en na een paar stukken banaan knap ik toch snel op. Ik had even wat vast voedsel voor mijn maag nodig.
Ik kan nu toch weer mooi tempo vast houden. Pas als het echt te steil wordt moet ik het tempo weer laten zakken. Toch is dat niet erg want dit is een schitterende afdaling langs oude bomen, muurtjes en zo een bemost sprookjesbos in.
De klim die daarna komt is ook al even mooi. Door het bos omhoog en nog een stuk over een graspad. Het is alleen jammer dat er een klein stukje breed pad in zit waar ze net aan het crossen zijn met motoren. De rookwolken waaien door het gebrek aan wind ook niet weg. Ik mag gelukkig weer snel het bos in ben er snel vanaf.

Na deze klim is het beste er wel vanaf. Mijn redding is hier de volgende verzorgingspost waar ik onder de tent even lekker in de schaduw kan staan. Een paar bananen en een kort gesprekje met de vrijwilligers later vertrek ik weer, de laatste korte klim in. Het duurt even voor de energie is opgenomen maar daarna gaat het lopen toch weer aardig. Alleen als het pad echt stijgt in het zonnetje moet ik weer over in de wandelpas.
Veel plekken heb ik uiteindelijk niet verloren en na de laatste post kan ik de finish aan de overkant van de weg al horen. Dit ga ik nu gewoon redden (en mijn knie geeft nog steeds geen krimp).

Als ik onder de weg door ga pak ik toch weer een loper terug. Vanaf nu is het naar de finish alleen nog maar omhoog. Althans, dat dacht ik. Net voor de finish worden we nog even naar beneden gestuurd naar de rivier. Dat betekent dus dat we nog even extra moeten klimmen naar de finish. Mijn hoop om onder de vier uur binnen te komen kan ik dan wel laten varen.
Bij het bord van 26 mijl geeft mijn horloge toch 42,2 km aan met een tijd van 3.59.50 u.
Alleen ligt de finish daar niet. Daarvoor moet ik weer omhoog en de loper, die ik net ingehaald heb, loopt vlak achter mij.
Ik pers er nog een laatste versnelling uit en kom 600m verder in 4.02.59 u over de finish. Ik hang nog over het hek als Silvia voor mij staat met een bekertje sportdrank. Zij blijkt net een minuut eerder gefinisht te zijn op de halve marathon (ze mocht ook een uur later starten). Die sportdrank en wat water brengt weer wat leven in mij. Zo kan ik toch terug kijken op een mooie trail waar ik uiteindelijk als 23e overall en 3e M40 ben geëindigd.
Aan de ene kant is het wel jammer dat ik in de tweede helft veel tijd verloren heb. Al zag ik in de uitslagen dat dit bij erg veel andere lopers ook het geval was. Aan de andere kant ben ik erg blij dat ik deze trailmarathon toch uit heb kunnen lopen en ook totaal geen last heb gehad van mijn knie. Dat had ik een week eerder niet durven dromen.

We zijn hier met een groep lopers heen gegaan die regelmatig helpt bij de Cairn Trails van Robin en Myanou. Het was dan ook erg leuk om dit gezamenlijk mee te maken.