Gisteren werd de Pim Mulierloop weer georganiseerd. In een druk weekend is het altijd lekker als je een wedstrijdje in de buurt kan lopen. Bijkomend voordeel is dat deze loop ook voor een groot deel door de mooie duinen van Zuid-Kennemerland voert.
In 2019 heb ik hier voor het laatst meegedaan. Toen werd ik uiteindelijk 3e in een tijd van iets meer dan een uur voor de 10 Engelse Mijlen. Voor deze wedstrijd heb ik dan ook niet al te hoge verwachtingen al loopt het de laatste tijd wel weer erg lekker.
Na de start ga ik in een lekker tempo op weg en loop eigenlijk direct al op kop. Niet dat het erg hard gaat maar ik verwacht wel dat ik vrij snel ingehaald ga worden. Er sluiten nog wel twee andere lopers aan en met z’n drieën gaan we bij Duin en Kruidberg de duinen in.
De route gaat hiervandaan over het fietspad richting strand waar een keerpunt ligt. Het fietspad is hier nog wel verhard maar heeft toch de nodige heuveltjes er in zitten. Echt in een ritme komen lukt dan niet en dat ligt mij juist wel weer goed.
Na ongeveer 7,5 km ligt het keerpunt en mogen we een deel van hetzelfde fietspad weer terug. Ik draai makkelijk om de pion heen en ben eigenlijk meteen los. Zo hard gaat het voor mijn gevoel toch niet en het duurt even voor de andere twee lopers weer aansluiten. Zo’n keerpunt heeft wel weer het voordeel dat je ook kan kijken waar de rest van de concurrentie is. Hierdoor weten we ook dat de strijd om de podiumplekken waarschijnlijk tussen ons drieën gaat, de rest heeft hiervoor toch echt een te grote achterstand.
Op de terugweg krijgen we een ander stuk duin. Hier zitten ook een aantal onverharde paden in. Goed voor een snelle tijd is het niet maar ik loop er wel lekker. Bij 9 km was ik al een van mijn medelopers kwijt geraakt, bij 11 km ben ik ook de andere kwijt. Nu is het alleen een zaak om niet te veel te versnellen. Echt frisse benen heb ik niet na een behoorlijke trainingsweek.
Wel lopen we nu ook tussen de 10 km-lopers. Dit maakt het gezellig en ik kom makkelijk door het veld heen.
Eenmaal weer op de verharde weg is het nog ruim twee kilometer tot de finish. Ik probeer toch al wat te versnellen. Als ik bij het tunneltje, dat onder station Santpoort-Noord door gaat, omkijk zie ik dat mijn voorsprong toch niet zo groot is. En hij is toch wel heel wat jaartjes jonger. Dus op een eindsprint moet ik het niet aan laten komen.
Na het tunneltje zet ik dus nog maar eens extra aan. Het is nog ruim een kilometer en met deze snelheid zal het voor hem moeilijk worden om het gat nog dicht te lopen.
Als ik de baan op draai voor de laatste 300m zie ik dat mijn voorsprong groot genoeg is om de wedstrijd te gaan winnen. Toch zet ik nog een keer aan want hier kan ik ook nog wel een mooie tijd gaan lopen.
Uiteindelijk kom ik na 56.52 min. als eerste over de finish. Bijna vier minuten sneller dan in 2019, hier ben ik dan ook erg tevreden mee.
Vandaag lees ik overigens in de krant dat ik met dezelfde lopers het podium deel. Toen op het laagste treetje, dit keer was de hoogste voor mij.
de Zandhaas 