Down Hill Tinky Winky

Aan de noordkant van de Waarderpolder ligt het recreatieterrein Schoteroog. Het is een voormalig vuilstort ingeklemd tussen het Spaarne en de Mooie Nel. Het Schoteroog bestaat nu uit een aantal groene bulten met een paar windmolens er naast. Het heeft wel wat weg van een Teletubbie-landschap. Dat zien wel meer mensen zo, er ligt zelf een strava-segment die “Down Hill Tinky Winky” heet. In november 2016 werd hier al een keer de Mooie Nel Cross georganiseerd die toen 5 kilometer was. Dit jaar stond de cross op het programma van het cross-circuit en was er ook een 10 kilometer.

Na de Petzl Night Trail van vorige week was ik eigenlijk van plan om niet te gaan lopen. ’s Ochtends zou ik dan gaan trainen en daarna doorrijden naar Haarlem om Silvia aan te moedigen. Zij had zich al ingeschreven voor de 5 kilometer. De start van de 10 kilometer was ook pas drie kwartier na de 5 kilometer gepland. Aangezien het mooi weer was heb ik uiteindelijk besloten om toch wel te gaan lopen. Wachten en aanmoedigen in het zonnetje is wel zo lekker.

En dan is het uiteindelijk zover dat ook ik aan de start mag verschijnen. De start is dit keer, in tegenstelling tot vorige keer, onderaan de heuvel. Dat is dan na de start bijna direct de lange trap omhoog. Om niet te hard van stapel te lopen ben ik ook niet helemaal vooraan gestart. En dat is maar goed ook. Na deze trap lijkt alle energie al uit mijn benen. De trail zit er echt nog in. Bovenaan is het direct linksaf en krijgen we de glooiende afdaling “Down Hill Tinky Winky”. Op dit deel van het parcours hebben we vooral wat grindpaden. Het lijkt makkelijk maar ze blijken toch verraderlijk glad te zijn in de scherpe bochtjes. Na de afdaling mogen we weer omhoog om over de volle lengte van de heuvels bovenlangs weer terug te gaan.

Eenmaal weer beneden moeten we een ronde buitenom de heuvel met eerst even een stukje asfalt. De een roept dat ik aan moet sluiten bij de lopers voor mij, en van de ander krijg ik het advies dat ik Edgar voorbij moet. Dat klinkt allemaal leuk maar mijn benen denken daar nog steeds anders over. En toch weet ik aan het eind van het asfalt Edgar voorbij te gaan en bij de anderen aan te sluiten. Dat kan je maar weer gehad hebben… Onder de windmolens langs gaat het daarna over een paardenpad weer terug naar de finish. Een hobbelig zandpad met een korte klimmetje bij iedere windmolen.

Ondertussen ben ik wel wat van de stijvigheid in mijn benen kwijt geraakt. En als we weer langs de finish komen mogen we het hele riedeltje nog een keer af. Dus ook weer beginnen met de lange trap. En die lijkt nu inderdaad nog even een stukje langer. Weer ben ik boven helemaal leeg. Dat blijken de lopers voor mij ook te zijn. Want op een wonderbaarlijke wijze ga ik de lopers voor mij een voor een voorbij in de afdaling en loop ik zowaar op de derde plaats. Ik zou het toch wat rustiger aan doen met mijn moeie benen? Over de heuvels terug bedenk ik mij dat dit natuurlijk niet helemaal volgens plan gaat. Dat ik het nu zwaar ga krijgen heb ik dan ook volledig aan mijzelf te danken. En die derde plaats wil ik natuurlijk niet kwijt raken. Vol doorgaan dus in de laatste ronde…

Op het asfalt heb ik toch het idee dat ik stil sta. Hoe goed ik mijn best ook doe, de snelheid lijkt helemaal verdwenen. Ieder moment verwacht ik mijn achtervolgers langs mij heen. Toch blijk ik niet stil te staan want er komt niemand. En de twee koplopers heb ik ook nog steeds in zicht. Deze plaats weet ik op het paardenpad het verdere stuk gelukkig vast te houden. Rustig aan doen is mij weer niet gelukt, helaas. Maar dat had ik wel over voor de 3e plaats overall, en winst bij de M35, in zonnig Telletubbieland.